Ah Bu Ben

Merhaba!

Nasılsınız gençler, havalar sıcak, gündem sıcak, eeee hal böyle olunca ne paylaşım yapmak

geliyor içimden ne yazı yazmak! Sinirlerim de bozuk, kaç gündür yazasım yok ama uyku tutmadı

kalktım gecenin köründe bu postu giriyorum. En sevdiğim gruplardan olan konserine gidip

hüngür şakır ağladığım sevgili MFÖ'yle bu sıcak yaz gecesinde şu  şarkısıyla

melankoliye vuruyorum. Dolunayın da etkisiyle acayip duygusala bağladım.

Kimseyi dinlemek konuşmak istemediğim bir dönem,

İnsanların kendini beğenmişliği, egoları, dengesiz hareketleri sayesinde kendimi

sorgular oldum. O kadar yorgun hissediyorum ki, galiba artık kırıla kırıla kırılmamayı

öğrendim. Hayatta en önem verdiğim şey kalp kırmamak, tamam kabul ediyorum 

bazen acayip laf sokuyorum ama taşıyorum napim. Taşırmayın beni, taşarsam fena olur

diyorum kimse affedersiniz şeyine takmıyor. Sonra bak iyi mi oluyor!

Bilmiyorum arkadaşlar ben anlamıyorum insanları, doğru düzgün, yalansız, taktiksiz

olmak işe yaramıyor. O kadar şey yazasım var , o kadar doluyum  ama sanki

görünmez bir el yazma Aycan sakın yazma diyor. Yazmayacağım, Allah konuyu biliyor :)

Ben bu kadar şikayet ederken güzel şeyler, güzel insanlar da tanıyorum, tanımaya devam edeceğim.

Hep şikayet olmaz biraz şükür etmek gerek değil mi!

Hayatım, hayatlarımız dört dörtlük değil, küçük şeylerden mutlu olmayı öğrendim, biraz zor oldu ama öğrendim :) Size küçükcük bir anektod anlatacağım, bakın küçücük bir rica nelere kadir.

Geçenlerde instagramda "göz kremim bitti, kihls markasının kremini denemek istiyorum" diye yazdım. Little Butterfly blogunun sahibi Sena "Aycan ben sana tester yollarım" diye dönüş yaptı.

Biraz zaman geçti Sena beni aradı, adresimi aldı, telefonda konuştuk muhabbet ettik.

Dün kargo geldi, ben şok,bir kutu dolusu testerlar, hediyeler göndermiş Sena.

Hediyeler falan umrumda değil, düşünmesi yeter zaten.

Sena'ya tekrar tekrar teşekkür ediyorum.

Görüldüğü gibi bir zirvede, bir dipte yaşayıp gidiyorum.

Bir hafta içinde hem canımın sıkıldığı, hem mutlu olduğum iki olay yaşadım.

Hemen isyan etmek, olayı "drama queen" bağlamak benim işim, kabul ediyorum

tepkilerim biraz fazla ama bu da benim, değişmiyor, değiştiremem.

Hayat bana her isyanın sonunda kocaman bir tokat atıyor " gördün mü salak, boşuna üzüldün"

diyor. Nedense hep üzülmem gerekiyor mutluluğa ulaşmam için.

Demek ki ödenmesi gereken bedeller var.
Bilemiyorum blogdaşlarım, hem mutlu, hem melankolik olmak cidden zor işmiş şu an anladım :)

Yalnızlık ömür boyuymuş bunu anladım, insanların arsızlığını anladım, vazgeçmemem gerektiğini anladım, blogu boşlamamam gerek bunu çok iyi anladım, annem olmasa ölürüm bunu anladım, güvenin çok zor kazanıldığını anladım, kalbim camdanmış meğerse bunu anladım, sandığımdan güçlüymüşüm anladım, bakalım daha neler anlayacağım.Siz neler anladınız bu hayattan, lütfen yazın!

Zor, zor, zor! Hayat zor! Bi gidesim var ki hiç sormayın!

En seviklerimden "Ah bu ben"